بسم الله الرحمن الرحیم بارها با خود اندیشیده ام آن یگانه دوران را که ستون کاخهای زور و زر و تزویر را در چهار سوی عالم به لرزه در آورد چگونه توصیف کنم؟ یعنی بارها با خود اندیشیده ام "خمینی" را چگونه تصویرکنم؟ آیااو آن انسان شجاع و دینمداری بود که از ارزش های اسلامی که با تک تک سلول های بدنش به آن باور داشت یک سر سوزن کوتاه نیامد یا آن مهربان نازک دلی که پیام آن مادر شهید که گفته بود :" یک فرزندم قبلا شهید شده بود و دیروز به من خبر رساندند پسر دیگرم هم شهید شده است امّا همه اینها فدای سر شما." اشک را در چشمانش جمع کرده بود؟ آیا خمینی همان فریاد بلندی بود که در روزگار پچ پچ شیران ، در سالهای لرزه آور استبداد ،اعلی حضرت قدرقدرت قوی شوکت همایونی را "مردک" خطاب کرد، یا آن حاکم عادلی که در بحبوحه مشکلات نخستین سالهای انقلاب بی آنکه شاید انتظاری باشد ازمردمش معذرت خواست که نتوانسته است برایشان کاری بکند؟ آیا خمینی همان سلحشوری است که در روزهای محنت آلود دفاع در برابر آن عروسک خوش رقص بعثی- که بعد ها به گل سیاه نشست –یعنی در روزهای آژیر قرمز و جیغ کودکان یتیم شده وناله زنان بیوه گشته، ابر قدرت بلا منازع دوران را از انجام هرگونه غلط اضافی عاجز می داند!؟یا آن کسی که به مظلومان جهان نوید می دهد شما می توانید؟ آیا خمینی آن غیرت الله الاعظم است که در برابر هتاکی جبهه ملی ها و سلمان رشدی ها به قرآن ؛ حکم الله ارتداد شان را بی درنگ صادر می کند و لکه ننگ ابدی نفرت مسلمین را بر پیشانی طالع منحوسشان حک می کند؟یا آن پیر مرد ساده وبی آلایش در خانه، که با عروسش می خندد و گهگاه به او متلک می پراند؟! آیا خمینی هم اوست که بی اعتنا به همه بافته های پروتکل های دیپلماتیک با همان لباس دوست داشتنی سپیدش میانه سخن نمایندگان کم عقل شوروی که سروش هدایت او را با بیانیه سیاسی اشتباه گرفته بودند برخاست و در جان خود به بیچارگیشان گریست؟یا آن که می سپارد اگر رفقای قدیمش به سراغش آمدند بی نوبت به آنها وقت ملاقات بدهند و به احترامشان لباده می پوشد و عمامه بر سر می کند؟! آیا خمینی همان آرامش طوفانی است که در هنگامه تکبیره الاحرام نماز سبزش، خبر سقوط خرمشهر را می شنود و آرام می گوید: "جنگ است دیگر " و فارغ از زمین و زمان به نماز می ایستد؟ یا آن طوفان آسوده خاطر که فریاد بر می آورد :"حصر آبادان باید شکسته شود؟!" آیا خمینی آن درد عمیقی است که در خطاب علمای اسلام و مردم سرزمینش در یاد آوری نقش تاریخیشان برمی آشوبد که به داد اسلام برسید ؛یا آن عارف سالکی که خرمشهر را آزاد شده خدا می داند و شنهای طبس را ماموران او؟ آیا او آن خشم علوی است که دومین حاصل عمرش را برای حفظ صراط قویم اسلام به کناری می نهد یا آن عطوفت فاطمی که همبازی علی کوچکش میشود و دل آرام قلب کوچک او می گردد؟ آیا او آن صدرای روزهای کوتاه تفسیر سوره حمد است- که شقشقه ی هدر شده شد- یا آن بوسعید نشسته بر صندلی سفید حسینیه جماران که چشم ها با دیدنش به گریه می افتادند و یا استاد آن درسمعروف اخلاق است که شاگردانش تا روزها اثر کلام نافذش رادرجانخود می یافتند ویا آنشوریده ای است که از خال لب دوست گرفتار شده است؟! آیا او آن کوه صبراست در برابر مصیبت امید اسلام که استوار ایستاد یا صاحب آن چشمان اشک آلود روزهای مرثیه بر ابا عبدالله که پشت دستمال سفید معروفش پنهان می شد؟ آیا اوآن استاد عرفانی است که هزاران عارف واصل را در جبهه ها بدون این که حتی یک بار آنها را دیده باشد ره صد ساله برد؟! یا آن مظهر حیا که در برابر در خواست نصیحت عرفانی تالی تلو در دانه اش - که جانم هزار بار فدای آفتاب جانش- دست و پای خود را جمع می کند و عرق شرم بر رخسارش می نشیند؟! آیا خمینی همان آواز بلندی است که می توان نامش را بر لبان فقیر ترین افراد در دوردست ترین نقاط آفریقا جست ؟! یا آن مظلوم ترینی که صاحب صندلی کناریش در هواپیمای "پاریس– تهران" نقشه قتلش را می کشد؟! آری خمینی همه اینهاست ولی هیچ کدام از اینها همه خمینی نیست؛ خمینی را نمی توان در قاب کلمات به تصویر کشید ؛شایدخمینی همان بود که فرزند صالحش امام خامنه ای گفت آن هنگام که فرمود: خمینی عبد صالح خدا بود... آری او عبد صالح خدا بود و هنوز هم هست. تمام آنچه باعث شده است ما گمان کنیم که او نیست آهی است که کشیده است ؛ خامنه ای زاده خمینی آه کشیده است ؛ با همان صلابت و سادگی ... بیشتر فکر کن... محمد امیر قدوسی س ع ت ... چه شبــــــــــها که به یــــــادش آی قــصــــه قــصــــه قــصــــه
با گریـــــــــه خوابم می بــرد
باباش چقــــــــدر زورکــــــــــــی
بغضشــــو فرو مـــی خــورد
لـبخنـــــــــدهای زورکــــــــــــــی
اون بغض هــــــای پیرمــــــرد
کارشـــــــو آخــرش کـــــــــــــــرد
مــرد خونـــــم سکتـــه کــــرد
الهـــــــــــــی که بمیـــــــــــــــرم
چشماش به در سفید شــد
آخر نفهمیـــــــــد علـــــــــــــــی
اسیــــــــره یا شهیــــد شـــد
ســــــــــــــــرت رو درد آوردم؟
بگـــــــم بــــــازم یا بســـــــه؟
آخ الهـــــــــی بمیــــــــــــــــــرم
سنگــــــت چـــــرا شکستـــه؟
عـــــــــیب نـــداره مــــــــــــادرم
یه کمــی طاقــــــــت بیـــــــــار
یــه کار نـــــــــــــو دستمــــــــــه
دنـــدون رو جیـــــــگر بــــــــذار
سرویســـــــه نــو عروســــــــــه
دختـــــــــر عـــــــذرا پیــــــــــره
تمــــــــــوم بشه ، یه پولـــــــی
دســــــت منــــــو میگیــــــــره
یـــــه سنگ قبر خوشـــــــــــگل
خــــــــودم بـــرات میــــــــــارم
با فاطمـــــــــــه میــــامــــــــــــو
رو قبـــــــــر تـــــــو میـــــــذارم
گفتم راستـــــــی فاطـــــــــــمه
رفتـــــــــه به خونـــــه بخـــــت
خیلـــــــــی خونــدم توگوشش
راضــی شدش خیلی سخت
اون نامـــــزدعلـــــــــــــی بــــود
همیـــــــــن علــــــــی اکبــرم
عینهـــــــو دختـــــــــرم بــــــــود
صـــــــدام میـکرد مـــــــــادرم
راستــــــــــــی تو زن گرفتـــــی؟
یا که هنـــــــــوز نامـــــــزدی؟
کاشکی مــــــادرت مـیگفـــــــت
هیچ وقت بهش قـول نـــــدی
راستــــــــی یادم رفت بگـــــــم
از دختــــــــــــرم بهــــــــــــاره
اونم شـــــوهر کرد و رفــــــــــت
شوهرشـــــــو دوســــت داره
خواســـــــتگارکه زیاد داشـــــت
ولـــــی جـــــواب نمــــی داد
میگفت عروســی باشــــــــــــه
وقتــــــــی داداشــــــم بیــاد
بـــــــــــــرای ازدواجـــــــــــــــش
داشتـــش خیلی دیر میشد
به پــــای باباش و مــــــــــــــــن
اونــــــم داشت اسیر میشد
همسنگــــــــر علــــــــــی بـــود
دامــــــــاد و میـــــــــگم ننــه
بــــرای مــــــن از علــــــــــــــی
یــــــــه حرفهایـــــــی میزنـه
میــــــــــگه شــــب حـمله بــود
تــــــــو خیبــــر و تو مجنــون
میــــــــــون تیـــــر و تـــرکــــــش
تــــــــو اون گلولــــــــه بارون
یــــــــه ترکــــــــــش خمپـــــــاره
خــورده تـــــــوی گردنــــــش
دیگه تــــــــــو اون شلوغـــــــــی
بچـــــــــــه ها ندیدنـــــــــش
همه اش چــــرا تو حرفـــــــــــام
یاد علــــــــی می افتــــــــم
کجا بودیــــــــــــم عزیــــــــــــــزم
دختـــــرمــــــــو می گفتـــــــم
کنــــــــار ســـــــــفره عقـــــــــــد
وقتــــــــی اونو نشــــونـــدن
یادم نمیره هــــــــــیچ وقـــــــــت
وقتـــــــی خطبـــه رو خوندن
وقتــــــــــی که گفتــــــــن عروس
رفتـــــــــــه که گل بچینـــــــه
با گریــــــــه گفت که رفتــــــــــــه
داداششـــــــــــو ببینــــــــــه
دوبـــــــــــاره و ســــــــــــه بــاره
جلـــــــــوی چشـــــم دامـاد
تمــــــام جبهـــــه رو گشـــــــت
گریـــــــه کرد و جـــــواب داد
رویـــــــــــم سیــاه مـــــــــــادرم
ســــــــــــــــرت رو درد آوردم
آخ آخ ، راستــــــــــــی ببینــــم
قـــــــــرص قلبمـــــو خــوردم
بغضــی کـرد و دستــــــــــــــای
لرزونـــــــــو کرد تو کیفــــش
دســـتـــــــــای پینــه بستـــش
اون دستــــــــای ضعیفـــش
دست هایــی که جــــــــــا داره
آدم بــــــــــراش جـــــون بده
اون دستـــــای ضعیفـــــــــــــش
کـــــــه عرشـــو تکــون میده
اون دستـــــــای ضعیفــــــــــــی
کــــــــه پرشـــــــده ز پینـــــه
اون دستــــــای ضعیفــــــــــــی
کـــــــــــه مـــــــرد آفرینــــــــه
دســـــت گذاشت رو زانـــوش
همـــــون کوه عشق و صبـــر
با یاعلــــــــــــــــــی بلند شـــد
بلنــــد شــــــد از روی قبــــر
گفت دیـــــگه بــاید بــــــــــــرم
قرص هامــــــــو نخـــــــوردم
حـــــلال بکـــــــن عزیــــــــــــزم
ســــــــــــــــرت رو درد آوردم
بازم مــــــــــــــیام کنـــــــــــارت
عزیزکـــــــــم شنیـــــــــدی؟
تــــــو هم عین بچه مـــــــــــی
بـــــــــوی اکبــــــرو میــــدی
هــــــــی اشــــــــکهای پیــرزن
زصورتـــــــــش میچکیـــــــد
دور شــــــــد از ســــــر قبــــــــر
ســــــــر قبــــــــر اون شهید
شهیدی که سکتـــه کــــــــــرد
بـــابـــای پیرمــــــــــــــردش
خواهر اون وقت عقــــــــــــــد
همـــــــه ش گریه میکردش
اون که تا حــــالا غیـــــــــــر از
فاطمــــه مــادر نداشـــــــت
تیرخــــــورده بود گردنـــــــــش
روی تنـــــش سر نداشــــت
دستـــــهای اون شهیــــــــــد
بــــه پشــت مــــادرش بـود
مـــــادر نفهمیــــــــــــد که اون
علــــــــی اکبـــرش بــــــود
مـــــادرو همراهــــــــــــی کرد
گفــــــــت که مهربونــــــــم
غصـــه نـــــخور مـــــــــــــادرم
تمامشــــــو مـــی دونـــــم
آی قــصـــه قــصـــه قــصـــه
نــــون و پنیـــــــر و پسـتــــه
خواهــــــری که با گریـــــــــــه
ســــــــر سفره نشستـــــه
یــــــک زن قـــد خمیـــــــــــده
ســــنگ قبــــر شکستـــــه
گریــــــــه هـــای پیرمــــــــــرد
بگـــــــــم بازم یا بســـــــــه؟
نــــون و پنیـــــــر و پسـتـــــه
یــــک زن قـــد خـمـیــــــــــده
روی زمیـــــــن نشـسـتــــــه
یــــک زن قـــد خــمیــــــــــده
یـــــــــک زن دلشــکسـتـــــه
کـــه چــادرش خــاکیـــــــه
روی زمیـــــــن نــشسـتـــــه
دست میذاره رو زانــــــــوش
زانـــــوشــــو هی میمالــــه
تندتند میـگه یا علــــــــــــی
درد میــــــکشـــــه مینالــــه
شـکسـتــــه و تـکیـــــــــــده
صــــورت خیــس و گلفـــــام
دست میکشه روی قبــــــــر
قبـــــــر شهیـــــــد گمنـــــام
آب میـــــریـــزه روی قبــــــــر
با دستـــــــــای ضعیـفــــش
قبـرو مـیشــــــــوره و بـعــــد
دست میکنه تـــو کیفـــــش
از تـــــو کـیفش یـه جـعبــــه
خــــرما میـــــاره بیـــــــــرون
میـــــــذاره روی اون قبــــــــر
بــهش میگه مادرجـــــــون
به قربـــون بـی کسیـــــــــت
چـــــــــرا مــــــادر نـــــداری؟
پنج شنبـــــــه هـا بــــه روی
پــای کــــی سر میــــذاری؟
بابات کجاســـت عزیــــــزم؟
بــــــــــــرادرت خـــــــواهرت؟
حــرفــــی بزن عــزیــــــــــزم
منــــــم جـــــــای مـــــــادرت
نیـــگا نــکن کــــه پیـــــــــرم
نیــــــگا نــــــکن مریضــــــــم
تو هم عین بچّــــه مــــــــی
بچـــــــــه بــــــی نشونــــــم
همون که رفت و با خـــــــود
بــــــــرده گرمــــــی خونـــــم
میـــــــزنه زیــــــر گریـــــــــــه
ســـــرش رو تکون میـــــــده
درمیـــــــاره یــه عکســــــی
از کیفش نشــــــون میــــده
عکســـــو میبوسـه و بــــــعد
میــــــــذاره روی ســـــرش
عکـــــــس بچـه خوبــــــــش
عــــکس علــــــــــی اکبرش
تو هم عین بچّــــه مــــــــی
بچـــــــــه بــــــی نشونــــــم
همون که رفت و با خـــــــود
بــــــــرده گرمــــــی خونـــــم
همون که آخرین بــــــــــــــار
وقتــــــی که ترکـــــم می کـرد
نذاشت بـــرم دنبالـــــــــــش
گفت که مامان تــو برگـــــرد
بــــــــــرو کنــــــــــــــار بـابـا
نمــــــی تونــــــه راه بیـــــاد
من خودم دارم میـــــــــــــرم
اونــــــه که تو رو مـــی خواد
گریه ش یهــــو بند میــــــــاد
فکـــــــر میکنــــه و با مکـــث
بغض میــــکنه دوبـــــــــــــاره
خیـــره میشه به اون عکس
دلــم رضــــــا نمـــــــــــی داد
ولـــــــــی بـــــه خـــاطـر اون
دیگه پی اش نـــــرفتــــــــــــم
گفتـــــــم برو مــــــادرجــــون
صورت مـــــن رو بوســــــــــید
بـــــرگشتـــــش و دویــــدش
لبخنـــد زدم زورکـــــــــــــــــی
ســـــــر کــــــوچه رسیــدش
تحملـــــــم تـموم شــــــــــــــد
بــــــه دنبالـــــــش دویــــــدم
ولـــــــــی دیــگه بچـــــــــــه مو
ندیـــــــــــدم و ندیـــــــــــــدم
وقتــــــی رسیدم خونــــــــــــــه
بــابــای پیــــــــــرمــــــــردش
یواشــی زیــــــــر پتــــــــــــــــــو
داشتـــــش گریه میــکردش!
... ادامه دارد
| Design By : Pichak |
شاید اگر نبودند این ستارگان آسمانها و شب تاب های زمینی در این بهبوهه ی زرق و برق ها و چشمک های شیطان راه را که هیچ خود را گم میکردیم...اللهم ارزقنا توفیق شهادة فی سبیلک
LinkDump
